O RASIE

Owczarek Staroniemiecki

 

Owczarek staroniemiecki (Altdeutscher Schaferhund) jest typem owczarka niemieckiego długowłosego. Pochodzi on głównie od owczarków niemieckich z rejonów DDR, ponieważ tam, w Niemczech wschodnich, od czasów powojennych wykluczano z hodowli egzemplarze z długą sierścią, na bazie których powstały dzisiejsze linie długowłosych owczarków użytkowych, czyli staroniemieckich.
Owczarki niemieckie w DDR były bliższe fenotypowi pierwszych owczarków i miały tendencje do przejawiania ciemniejszego ubarwienia. Ponieważ skutecznie ograniczono występowanie dysplazji w liniach DDR-owskich, były chętnie wykorzystywane jako psy pracujące. Pochodzące od nich owczarki długowłose, ze względu na swój tradycyjny pokrój, oraz hodowlę  poza oficjalnymi organizacjami rządowymi, nazywane są owczarkami staroniemieckimi.  Przymiotnik Altdeutsche jest używany dla zaznaczenia odrębności linii i tego, że psy te nie były, ze względu na długi włos, wykorzystywane w hodowli SV, lecz hodowane obok innych niemieckich psów pasterskich od których pochodzą i które po niemiecku nazywają się Altdeutsche Hutehunde, jednak są to wciąż owczarki niemieckie, tylko takie, których fenotyp  jest zgodny z założeniami pierwotnego wzorca ustanowionego przez Maxa von Stephanitza. Stare psy pasterskie Niemcy określają wspólną nazwą „hutehunde”, natomiast „schaferhunde” (owczarki), odnosi się wyłącznie do psów z ukierunkowanej hodowli, najpierw organizacji Phylax, a potem Klubu Owczarka założonego przez Stephanitza..

Określenie „owczarek staroniemiecki” nie jest nazwą rasy, ale pojęciem, które dotyczy określonego typu psa. Owczarek niemiecki, rasa wyhodowana 100 lat temu , w pierwszej wersji obejmowała wszystkie barwy i wszystkie rodzaje futra, ale mimo dopuszczalnych różnic, psy miały zasadnicze wspólne cechy: stojące uszy, długi, wąski pysk, zwisający, puszysty ogon, a przede wszystkim zalety charakteru: wytrzymałość, odporność i chęć do współpracy z człowiekiem.

Znany artysta malarz Ludwig Beckmann postulował w 1894 roku rozwój owczarka niemieckiego co najmniej w trzech odmianach: szorstkowłosej, krótkowłosej i długowłosej, podobnie, jak miało to miejsce w rasie owczarka belgijskiego. Pierwszy niemiecki Klub Owczarka również akceptował każdy rodzaj włosa i każdą jego długość. Dopiero Max Stephanitz, założywszy w roku 1899 SV, ograniczył wzorzec owczarka wyłącznie do krótkiego włosa, mając na uwadze przede wszystkim łatwość obsługi psa służącego wojsku.
Jednak pasterze w dalszym ciągu hodowali owczarki długowłose (Altdeutsche Schaferhunde) obok innych, starych psów pasterskich (Altdeutsche Hutehunde: Strobel, Westerwalder, Karzer Fuchs, Gelbbacke). Tu trzeba zauważyć, że Altdeutscher Schaferhund (owczarek staroniemiecki), pochodzący z czystych linii DDR, jest nieco większy, grubszej kości, ma szersze czoło i wyraźniejszy stop, prostą, lekko opadającą linię grzbietową, zrównoważony temperament i twardszy charakter, którym cechowały się psy w dawnym  DDR. Te wytrzymałe, odporne na zimno i surowe warunki atmosferyczne owczarki, były dość rozpowszechnione we wschodnich Niemczech, a ówcześni hodowcy wytrwale walczyli o uznanie ich przez wschodnioniemieckie rządowe organizacje VKSK i SDG, które w tamtych czasach sprawowały kontrolę nad hodowlą psów. W 1991r starali się o ustanowienie owczarka długowłosego oddzielną rasą, ( ale wtedy, po upadku muru berlińskiego, został on w ogóle wyeliminowany z hodowli. )

Zanim nastąpiło w 2011 r. ponowne uznanie odmiany długowłosej, do hodowli owczarków staroniemieckich były wybierane psy z linii DDR-owskich i użytkowych, które nie kwalifikowały się do hodowli ze względu na długi włos, a których fenotyp i charakter spełniał wymagania Klubów zrzeszających hodowców owczarków staroniemieckich i tak postępuje się do dziś, mimo uznania przez SV i FCI odmiany długowłosej.

źródło: http://altdeutscher.weebly.com/geneza-poj281cia-owczarek-staroniemiecki.html